Een puppy in huis halen is een droom voor veel mensen. Je ziet het al helemaal voor je: een schattige, fluffy viervoeter die blij kwispelend naar je toe rent, altijd zin heeft om te knuffelen en perfect luistert naar wat je zegt. Maar dan… is de pup er eindelijk. En ineens blijkt het een stuk minder sprookjesachtig dan je dacht.
✅ Je pup bijt overal in, inclusief je handen, voeten, enkels, truien, vesten, broeken en meubels.
✅ Je hebt het gevoel dat je meer tijd doorbrengt met dweilen dan met knuffelen.
✅ Slapen? Dat is iets van het verleden.
✅ Je vraagt je af of je hond ooit zindelijk zal worden.
✅ De pup hangt constant in je broekspijpen alsof je een wandelende bijtring bent.
Klinkt dit bekend? Geen paniek, je bent niet de enige!
Afgelopen jaar heb ik helaas mijn hond moeten laten inslapen. Jepp, Kynai, die je overal op de site tegenkomt. Kanker. En daar sta je dan, zonder je beste vriend. De stilte in huis, het verdriet… het voelde leeg. Ik mis hem ook nog iedere dag, er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk..
Het duurde dan ook niet lang voordat ik besloot een nieuwe pup te nemen. Ik wist al precies van welke fokker, welke teef, en alsof het zo had moeten wezen, werd de teef vlak na het inslapen van Kynai gedekt. Ik moet wel eerlijk toegeven, het voelde nog wel tegenstrijdig. Ik ben namelijk meer een volwassen-honden-mens en natuurlijk had ik veel liever Kynai nog bij me gehad. Maar dat is iets waar ik mee moet leren leven..
Maar goed, een nieuwe pup. Leuk, toch? Je kijkt ernaar uit. Je hoopt dat je snel weer kunt doen wat je deed. Heerlijk samen wandelen. Genieten van de mooie dagen. Samen dingen leren. Noem het maar op.. Iedereen zei tegen me: “Oh dat komt wel goed met jou, kijk maar naar Kynai. En je weet zo veel! Dat kan niet anders“. Maar twee keer achter elkaar het geluk van zo’n makkelijke pup als dat Kynai was? Echt niet. Dat kan niet.
Niets bleek minder waar. Zo makkelijk als mijn Kynai was, zo pittig is Chevy. Ik had ook niet anders verwacht, ongeacht wat iedereen zei. En ja, ondanks dat ik Kynologisch Instructeur en Gedragstherapeut ben, met ondertussen al best wat ervaring in mijn zakken, ook voor ons kan het lastig zijn. Het is niet zo, dat omdat wij gediplomeerd zijn, dat de honden die wij nemen bij voorbaat al perfect luisteren. Daarnaast is het ook nog zo, mijn vriend heeft überhaupt nog nooit een pup gehad, dus voor hem was alles nieuw en hij moest, net als de pup, nog alles leren.
Voor we Chev mee naar huis namen zijn we wel 2 keer bij de fokker geweest om te kijken. Toen zeiden ze al, “hij is ondeugend hoor!”. Maar terwijl we daar waren, viel piepkleine Chevy al gauw bij me in slaap. Dat is een goed teken!
Het is best bijzonder, zo’n klein pupje. Eerst nog zo klein dat hij net aan begon op te staan. De tweede keer dat we er waren, liep hij al! Bizar hoe snel dat gaat hè?
De verhuizing was heftig voor Chevy, zo heftig dat we hem eerst moesten laten acclimatiseren. Dit nam twee weken in beslag – ten koste van de socialisatie. En dan de bijten… Ik zeg je eerlijk, de moed zonk me in de schoenen. Bont en blauw, kapotte kleren. Daar stond ik dan op straat, met een piepklein schattig pupje dat vlijmscherpe tanden had, die bij het minste of geringste niets anders kon dan in mij blijven bijten.
En eerlijk gezegd was dat nog de makkelijkste periode, want met 4,9 kg kon ik hem natuurlijk nog gerust optillen en mee naar huis sjouwen. Alleen hij werd al snel groter en zwaarder. Heel snel. Al gauw kon ik hem niet meer optillen om mee te nemen, chips! En nu?
Ik was heel erg blij dat ik al een tijdje met Marion Venema mee liep voor stage, zij is echt een kei in haar werk! Natuurlijk heb ik haar ondertussen op de hoogte gehouden en moest ik haar de foto’s laten zien als we bij de pups geweest waren. Toen al zei ze tegen me; “Dat wordt een doerak, dat je zie direct”.
Dus op het moment dat ik Chev niet meer de lucht in kreeg, dat was al met zo’n 4,5 à 5 maand, heb ik Marion gevraagd of ik alsjeblieft bij haar mocht trainen, in privéles. Een groepscursus zag ik op die manier namelijk ook absoluut niet zitten, al die prikkels.. Al die andere mensen en honden.. En dat vond hij rete spannend!
Of ik momenten heb gehad dat ik het even niet meer zag zitten? Absoluut! Ik kon dan ook niet wachten tot mijn vriend thuis zou komen uit zijn werk, zodat je het even kunt overdragen. Misschien ken je het wel omdat je kinderen hebt, het is niet dat je een hekel aan je kind/pup hebt, je houdt onwijs veel van ze (hoe moeilijk ze soms ook kunnen zijn). Maar een hele dag, in je eentje, de zorg dragen van een pup.. Ja dat is niet niks. En dan heb je ook even een rustmoment nodig. Daar is niks ergs aan hoor.
Ik weet dat veel nieuwe hondeneigenaren voelen zich schuldig als ze niet direct dolgelukkig zijn met hun pup. Dat ervaar ik vaak genoeg tijdens de puppycursussen. Maar weet je? Dat is nergens voor nodig! Een puppy brengt nou eenmaal grote veranderingen met zich mee. Je ritme wordt compleet op z’n kop gezet, je moet constant alert zijn en je geduld wordt flink op de proef gesteld. En tuurlijk hebben we allemaal een beeld van hoe het is hoe het leven met de pup zal zijn, voor de pup er daadwerkelijk is. Ook al proberen we zo min mogelijk verwachtingen te stellen. Ook al proberen we echt overal aan te denken en rekening mee te houden. Als je pup er dan eindelijk is, blijkt alles toch anders te zijn en te gaan. En dat is normaal hè?! We zijn en blijven ook maar mens.
Geloof me als ik je zeg dat we dat allemaal hebben. Ongeacht de kennis en ervaring die ik afgelopen jaar heb opgedaan, ook ik had het gevoel dat ik alles verkeerd deed en het niet erger kon. Ook ik begon aan mezelf te twijfelen, kan ik dit wel aan? Doe ik het wel goed? Was Kynai dan misschien zo’n uitzondering op het ras, dat ik er nu achter ga komen dat ik helemaal geen Stafford aan kan? (Ja, dat vroeg ik me echt af).
Ook ik heb meermaals gevraagd aan Marion, doe ik het wel goed zo? Heb ik er wel goed aan gedaan om hem eerst te laten wennen in-en-om huis voor we met hem op pad gingen?
Twijfelen aan jezelf is niet gek, zo zijn we nou eenmaal. Maar laat de onzekerheid het niet overnemen. Op het moment dat het nodig was, wist ik wel wat ik deed en deed ik dat vastbesloten. Het is namelijk ook zo, als je heel onzeker bent over wat je doet, dan doe je het vaak twijfel-achtig waardoor je super onduidelijk wordt naar je pup toe, die het eigenlijk allemaal al heel moeilijk vindt. Daar wordt het dus niet makkelijker van..
✔ Accepteer dat het pittig is. Je hoeft niet 24/7 te genieten van je pup. Het is echt meer dan oké om het soms zwaar te vinden of even een moment voor jezelf nodig te hebben.
✔ Rust en routine zijn je beste vrienden. Puppies gedijen bij een vast ritme. Vaste momenten voor eten, slapen en trainen geven structuur, waardoor je pup minder druk wordt. Dus elke dag, dezelfde volgorde, zodat je pup weet wat er verwacht wordt en wat hij kan verwachten.
✔ Leer ‘pup-proof’ denken. Haal waardevolle spullen weg, geef je pup voldoende kauwmateriaal en zorg dat je huis zo ingericht is dat hij niet overal bij kan. Maak eventueel gebruik van een hekje om de bench heen en zet de bench op een plek waar het rustig is, maar hij niet te ver bij je vandaan is.
✔ Vergeet niet voor jezelf te zorgen. Pak rust als je pup slaapt en gun jezelf ook af en toe een pauze. Ook je kleine pup heeft er niets aan als jij doodmoe bent, steeds sneller gefrustreerd en geïrriteerd raakt.
✔ Vraag hulp als het nodig is. Een goede puppycursus aan huis of begeleiding van een gedragstherapeut kan je helpen om deze fase soepeler te laten verlopen. En alsjeblieft, doe dit op tijd! Zoals ik al zei, met 4,5 à 5 maanden hadden wij al privé les, om zo verdere escalatie van problemen te voorkomen.
✔ Je moet niets, ook al wordt er gezegd van wel. Je moet niet naar buiten, je moet hem niet dwingen en je moet hem al zeker niet ‘een lesje leren’. Kijk naar wat je pup aan kan en acteer op wat hij aan kan. Als je pup het rete spannend vind om een stuk te lopen, bouw het dan lekker rustig op.
Eenmaal mee naar huis, en ze komen echt niet meer van mij af hoor, die pups! Ik zal alles op alles zetten om het te laten werken, hoe vermoeiend dat ook kan zijn. Er is geen weg meer terug. De verantwoordelijkheid en zijn leven liggen nu bij mij. En als het ons niet samen lukt, schakelen we hulp in. Zo hoort dat.
Dus privétraining, een homeopaat, een voedingsdeskundige, tranen, schaamte, heel wat blauwe plekken en kapotte kleren later is Chevy zo’n 9 à 10 maanden oud. En ik moet erkennen dat dat niet meer zo heel kleine pupje – ondertussen ruim 30 kg en beresterk – toch eigenlijk best wel heel erg lief en leuk is.
Al het werk werpt zijn vruchten af en hij begint echt een onwijs leuke hond te worden, hij leert super snel en je ziet aan alles dat hij een enorme drive heeft om alles goed te willen doen. Het enige waar ik hem bij moet helpen, of eigenlijk op moet blijven anticiperen, dat hij heel snel vol zit in zijn hoofd. En als hij vol zit in zijn koppie, dan krijgt hij de “Zoomies”. Tegenwoordig trouwens wel zonder mij te bijten! De lijn is nu het slachtoffer. Maar goed, als ik moet kiezen tussen in mij bijten of in de lijn, dan is mijn keuze snel gemaakt.
Makkelijk is het nog steeds niet. Overal moet over nagedacht worden. We zijn nu in februari van 2025, we kunnen nu een uurtje samen wandelen en ontdekken elke keer een klein stukje meer van de wereld. In stevig tempo? Absoluut niet. Om de vijf meter staan we stil, want zijn hormonen werken ondertussen en elke grasspriet verdient een uitgebreide analyse. En dan, net als we verder willen, komt er nog een explosieve ontlading: een ongeleide raket aan de lijn.
Let je even niet op? Dan mag je zelf de grassprietjes van dichtbij bestuderen.
In huis is hij ook een stuk beter te genieten. Dat zie je niet alleen aan dat hij zich rustiger gedraagt, maar je ziet het ook in zijn ogen, aan zijn kop en je merkt het aan zijn energie. Hij kan nu eindelijk lekker op de bank bij je komen liggen zonder een gevecht aan te gaan. Blijkt dat hij eigenlijk een enorme knuffelkont is! Wie had dat gedacht?!
Heel soms, als baasje naar het werk is, ga ik nog maar even met hem op de bank liggen. Dan gaat hij eerst op zijn kont zitten naast mijn benen, om zich vervolgens achterover te laten vallen. Zodat hij op zijn rug, met zijn pootjes omhoog, in mijn armen in slaap kan vallen. En stiekem is dat zijn favoriete plekje om te slapen.
Dus ja, die roze puppywolk? Die was in geen velden of wegen te bekennen. Maar ik weet zeker dat hij met tijd, training en geduld uitgroeit tot een geweldige hond. En misschien, heel misschien… ga ik hem ooit nog missen als hij volwassen is en wél gewoon doorloopt.
Heb jij ook weleens gedacht: “Help, waar ben ik aan begonnen?” terwijl je pup alweer in je broekspijp hangt of het huis omtovert tot een chaotische speeltuin? Geloof me, je bent echt niet de enige.
Soms is het fijn om even te sparren met iemand die begrijpt wat je doormaakt. Daarom mag je altijd geheel vrijblijvend contact met me opnemen. Of je nu een korte vraag hebt of wat uitgebreider advies wilt – ik denk graag met je mee.
📩 Stuur me gerust een berichtje of neem een kijkje bij mijn puppycursus aan huis als je behoefte hebt aan persoonlijke begeleiding. Samen zorgen we ervoor dat die puppyperiode weer een stukje leuker en makkelijker wordt! 💛🐶
