Hier komen.. Onwijs belangrijk om aan je hond te leren als je het mij vraagt. Betrouwbaar terugkomen als je je hond roept betekend namelijk vrijheid en veiligheid.
Maar met Chevy, mijn Amerikaanse Stafford van ruim een jaar oud. Een hond die alles in zich heeft: lief, aanhankelijk, leergierig… maar ook snel onder de indruk, snel overprikkeld en sneller van 0 naar 100 dan Max Verstappen op het rechte stuk. En ja, dat uit zich soms in bijten, in de riem, in mij, maakt hem eigenlijk niet uit. Toch is Chevy boven alles een hond die dolgraag samenwerkt en dicht bij me wil zijn. Alleen vindt hij de wereld buiten gewoon nog héél spannend.
En precies daar begint ons verhaal.
De zoektocht naar een beloning die werkt
Omdat Chevy buiten zoveel indrukken te verwerken krijgt, was het terugkomen op signaal tot nu toe geen prioriteit. Hij mag van mij jong zijn, ontdekken, en zijn energie kwijt in de tuin en aan de lange lijn. Maar diep van binnen wilde ik toch graag een begin maken.
Het grootste probleem? Vet in hondensnacks. Door een ontstoken alvleesklier eerder dit jaar, zijn we beperkt in wat Chevy kan eten. En wat hij mag, vond hij buiten gewoon niet interessant genoeg. Fluitje geprobeerd, speeltje geprobeerd, met en zonder piep, niets werkte.
Totdat ik ineens dacht: wat als ik een bakje met lekkers vul, dat kan rammelen?
Het bakje als gamechanger
Zo gezegd, zo gedaan. Ik vul thuis een zakje met verschillende lekkere dingen, die ik meeneem voor onderweg. Het bakje krijgt alvast een paar hapjes voor de eerste uitvoering. Het mooie is: er zitten gaatjes in de deksel, dus aan het begin van de wandeling laat ik Chevy direct ruiken dat er lekkere dingen in zitten.
Tijdens het wandelen pak ik het bakje op willekeurige momenten. Ik roep Chevy, rammel even met het bakje en zodra hij in beweging komt, voeg ik het signaal “hier” toe. Komt hij bij me, dan mag hij het bakje direct helemaal leeg eten.
En ineens was daar ons begin! Ein-de-lijk!
Van frustratie naar trots
Voorheen zat er veel frustratie en twijfel bij mij. Soms zelfs verdriet, omdat het allemaal zo ingewikkeld leek en ik bang was dat het nooit zou lukken. Maar nu Chevy reageert op het bakje, voel ik vooral trots en blijdschap. Het is nog pril, maar ik heb weer moed en plezier om hiermee door te gaan.
Het doel? Dat ik op een dag alleen maar “hier” hoef te zeggen en Chevy dan naar me toe komt, nog vóór ik het bakje pak. Maar tot die tijd gebruik ik het bakje gewoon lekker dagelijks. Want waarom iets veranderen dat werkt?
Bij Chevy is het succes in ieder geval gegarandeerd, in een simpel plastic bakje.
Tip voor andere baasjes: soms ligt de oplossing niet in een “perfect trainingsplan”, maar in creatief kijken (en vooral niet opgeven) naar wat voor jouw hond wél waardevol is.
