Laat ik beginnen met iets belangrijks: Chevy is een onwijs lieve hond. Geen makkelijke, maar wel een trouwe knuffelkont die het liefst de hele dag tegen je aan ligt. Hij is een hond die echt onwijs graag wil en zijn best doet om het goed te doen.
Alleen… er zat hem iets dwars. En het werd steeds duidelijker dat dit geen “puppygedrag” meer was.
Chevy beet. In handen, armen, meubels, dekens—alles wat in zijn bek paste. Eerst dacht ik: het is een pup, dat hoort erbij natuurlijk. Alhoewel ik me echt wel vaker heb afgevraagd of de mate waarin Chevy het deed, nog wel normaal was. En, na het wisselen van zijn gebit bleef het doorgaan. Buiten was het ook al niet echt ontspannen met hem, hij ging compleet over de rel bij het minste of geringste, maar de wandeling erop reageerde hij er niet op. Zo wisselvallig, zo vreemd.
Ondertussen bleven we stoeien met voeding. Niets leek écht goed te vallen. Van sommige merken ging hij letterlijk stinken. En het viel me op dat hij wel erg snel behoorlijk vermoeid te raken—te moe. Rode ogen, wallen, en eenmaal thuis sliep hij dan ook alsof hij een hele middag bezig was geweest. Terwijl het misschien net aan een halfuurtje als eerste wandeling van de dag was.. Natuurlijk weet ik dat jonge honden veel slapen, maar mijn gevoel zei dat dit anders was.
Langzaam viel het me op dat zijn bijten binnenshuis vaak voorkwam op momenten dat hij eigenlijk naar buiten moest. Maar in plaats van naar de deur te lopen, beet hij. Waarom? Dat is niet het meest logische om te doen als je zo snel mogelijk naar buiten wilt omdat je je behoefte kwijt moet..
Sinds mijn auto in maart kapot was waardoor ik iets langer dan een maand niet met Chevy in de auto ben gestapt, was de auto ineens een verschrikking. Terwijl hij van kleine pup af aan, vanaf de aller eerste reis naar huis, genoot in de auto. Hij heeft het altijd leuk gevonden en we reden zonder enige problemen naar Meppel voor privéles.
Maar toen de auto gemaakt was en we weer weg wouden, ging het van kwaad tot erger. Elke rit was nog stressvoller als de rit ervoor. Proberen door de auto te klimmen, hijgen, grote pupillen, kwijlen, piepen/janken.. En zonder enige aanleiding..
Het bijten deed hij dus voornamelijk als hij naar buiten wou, en dan was niks meer veilig.
Hij kon ineens van het één op het andere moment omslaan in zijn gedrag, en gericht blijven springen en happen. En dat was niet bepaald zachtjes. Compleet over de rel ging hij dan en rustig worden zat er eigenlijk niet meer bij. Dan moesten we rechtsomkeert en in hoog tempo naar huis waar hij direct de bench in ging. Niet als straf, maar omdat hij zichzelf gewoon enorm in de weg zat.
Vanaf het moment dat we hem opgehaald hadden, heeft hij nooit echt goede ontlasting gehad. Altijd zacht, soms is oké of prima, maar nooit echt goed. Wisselende kleuren, soms met een enorme lucht en niet consistent.
Je kon duidelijk zien dat hij zichzelf in de weg zat op het moment van bijten. Hij liet zulke tegenstrijdige gedragingen zien.
Er was nog een ding
In overleg met een geweldige voedingsdeskundige paraveterinair zijn we overgegaan op een low fat brok. Dat ging eigenlijk al wel beter, er was eindelijk verbetering!
Maar na ongeveer drie maanden op de vetarme brok, probeerden we dezelfde brok in de gewone variant. Want, we waren simpelweg aan het uitproberen en kijken wat het zou doen. Binnen een paar dagen veranderde hij compleet.
Chevy lag heerlijk ontspannen bij me in het gras, tot hij vanuit het niks opsprong en me aanviel. Gericht happen en bijten, naar mij toe blijven springen en hij was ook gewoon totaal niet meer aanspreekbaar. Met zijn bovenlip opgetrokken bleef hij maar doorgaan.
Uiteindelijk heb ik hem vastgepakt en even vastgehouden terwijl ik iets lekkers uit mijn zak probeerde te halen. Met het lekkers aan zijn neus zijn we naar de schuur gelopen voor de riem, liepen we naar binnen en kon hij door de bench in.
Dat was het moment waarop ik zei, nu ben ik er klaar mee. Dit is de grens. Want dit gedrag is gewoon absoluut niet normaal. Mijn partner zag het namelijk tot op dit punt anders en kon veel verklaren door het aan andere dingen te wijten, waardoor ik lang heb getwijfeld of ik de dingen die ik zag, wel goed zag. Ik heb direct de dierenarts gebeld, uitgelegd wat er aan de hand was, met advies van de voedingsdeskundige paravet een groot bloedonderzoek, gastro-intestinaal, B12/foliumzuur en pancreaswaarden onderzoek aangevraagd. Op advies van mijn dierenarts kwam hier ook nog een ontlasting onderzoek bij. (Ik zal je zeggen dat ik me even gezegend voelde met de verzekering van Chevy).
Voor je de uitslag van zulke onderzoeken krijgt, aangezien dit niet vanzelfsprekend bij de dierenarts zelf onderzocht kan worden, maar verzonden moet worden, ben je wel een paar dagen verder. Maar maandag avond was het zo ver, mijn dierenarts belde met de uitslag..
Pancreatitis, ofwel een ontstoken alvleesklier. Vet is de boosdoener en als hij vet binnenkrijgt dan gaat het dus enorm veel pijn doen. De referentiewaarde, dus de waarde die normaal is, is maximaal 200, bij Chevy was dit bijna 700!
Hoe tegenstrijdig dit ook klinkt, ik was opgelucht dat we eindelijk iets hadden gevonden waar we wat mee kunnen. Er is nu een duidelijke oorzaak voor zijn gedrag. Alles viel ook op zijn plek wat betreft zijn gedrag
Ik belde direct de voedingsdeskundige-paravet (fantastische vrouw trouwens) en diezelfde avond hadden we weer de vet arme brok besteld. Alle snacks (en natuurlijk heb je net in de week voorafgaand nieuwe inkopen gedaan..) moesten de kast in. Alles boven 5% vet is voorlopig streng verboden terrein. Bij voorkeur houden we het vetpercentage zelfs liever onder 3%.
Het is trouwens echt schokkend hoe weinig merken en hoe weinig winkels transparant zijn over de ingrediënten van de snacks die te koop zijn!
Eigenlijk hoop je van te voren dat je erger hebt kunnen voorkomen. Noem het gerust toeval. Maar de dag na dat we de uitslag kregen van onze arts, werd Chevy ook nog ziek. Hij wou niet meer eten, werd sloom, hangerig, futloos. Pijnstillers zijn nu alleen geen optie meer voor hem, daar moeten we goed op letten. Gelukkig zijn er ook nog een soort voedingssupplementen die tegen buikpijn/misselijkheid werken. De dag daarna kregen we gelukkig de low fat brokken weer bezorgd. Het heeft nog een halve dag geduurd voordat hij dat wou eten, maar toen hij door had dat het andere brokken waren, ging de bak natuurlijk leeg tot op de laatste kruimel.
Gek eigenlijk he, dat honden door hebben dat ze buikpijn ergens van krijgen, vooral als het om brok gaat, waarna ze de brok ook niet meer willen eten. Best bijzonder vind ik dat eigenlijk.
Inmiddels zijn we een maand verder. Het gaat beter. Chevy is rustiger, zachter, je ziet ontspanning in zijn lijf. Maar hij is nog niet de oude. Soms keert de buikpijn terug, dan begint hij direct weer te bijten. Het kost hem nog steeds veel energie, dus voorlopig geen privélessen meer—rust is nu belangrijk.
Nu pas, heb ik het idee dat ik zijn karakter, zoals hij is zonder pijn, goed leer kennen.
Komende week volgt er weer een bloedonderzoek. Hopelijk zien we dan verbetering. Als dat niet zo is, moeten we verder kijken.
Dat ik achteraf zo onwijs blij ben dat naar mijn gevoel heb geluisterd en met Chevy naar de dierenarts ben gegaan. Dit had ik nooit zelf kunnen vaststellen. Natuurlijk heb ik spijt dat we niet eerder gegaan zijn, maar het leert me iets waardevols: ook al lijken klachten ‘klein’ of vaag, medisch onderzoek kan echt het verschil maken.
Dus als je hond zich anders gedraagt, sneller moe is, onrustig of prikkelbaar, of ander mogelijk afwijkend gedrag vertoond, twijfel dan niet aan jezelf. Ook als anderen het bagatelliseren—doe dat onderzoek. Een goede dierenarts zal je serieus nemen. Net zoals de mijne dat deed.
Zelfs als er niks uitkomt, is dat waardevol. Want het geeft je duidelijkheid. En soms, kun je er misschien zelfs zijn leven mee verlengen.
Wat me steeds weer opvalt in mijn werk, is hoe vaak ik honden tegenkom met gedrag waar ik mijn vraagtekens bij zet. Honden die misschien wel pijn hebben, maar waarbij het gedrag wordt afgedaan als “lastig”, “onopgevoed” of “typisch pubergedrag”. En als ik voorzichtig aangeef dat er medisch misschien iets aan de hand kan zijn, krijg ik vaak reacties als: “Ja, maar wij hebben toch ook wel eens buikpijn?” of “Hij eet en speelt gewoon hoor.”
Maar dat is precies het punt. Honden zijn geen mensen. Ze zullen zelden laten zien dat ze pijn hebben op een manier die wij direct herkennen. Ze maskeren het, of ze vertalen het in gedrag—bijten, uitvallen, overprikkeld zijn, onrustig slapen, snel reageren op prikkels. En veel mensen willen dat niet horen, of herkennen het simpelweg niet. Misschien door onwetendheid, misschien door de kosten van de dierenarts of misschien omdat het je als eigenaar pijn doet dat je hond ergens last van heeft. Ik weet het niet..
Toch zou het zo waardevol zijn als we onze honden wat minder met onszelf zouden vergelijken, en wat sneller zouden kiezen voor een check bij de dierenarts. Ook als het “maar een gevoel” is. Juist dan.
Want als pijn of lichamelijk ongemak wél de oorzaak blijkt te zijn, kun je veel ellende voorkomen. Je lost geen gedrag op, je haalt het weg bij de bron. En uiteindelijk maakt dat niet alleen ons werk als begeleiders makkelijker, maar vooral het leven van die hond een stuk prettiger.
Zoveel gedragsproblemen zouden geen probleem hoeven zijn, als we eerst keken: heeft dit lijf misschien iets te vertellen?
