Ik weet het nog goed: mijn eerste hond, Kynai. Een Amstaff (ik wist al heel lang dat ik een Amerikaanse Stafford wou), gekregen op mijn 17e. Ik wilde altijd al een hond, maar zolang ik thuis woonde, mocht het niet van mijn moeder. Totdat zij op een dag besloot dat het wél een goed idee was. Ik was altijd buiten, altijd sociaal, maar op dat moment lukte dat niet meer en was ik steeds meer binnen, op mezelf.
En dat besluit van mijn moeder, veranderde alles.
Kynai werd mijn maatje, mijn reden om actief te blijven, en uiteindelijk mijn eerste échte les in hoe bijzonder een hond kan zijn. En daar ben ik mijn moeder nog iedere dag ontzettend dankbaar voor.
Maar een hond nemen is meer dan een leuk idee. Het is een verantwoordelijkheid. Het is niet voor heel even, maar het is een vriend voor het leven. Zijn leven. En soms vraag ik me af of mensen dat wel genoeg beseffen.
Waarom wil je een hond?
Veel mensen nemen een hond zonder écht na te denken over waarom. Wat leidt door ondoordachte kopen, kopen op wat ze mooi of schattig vinden, een ras aanschaffen die “in de mode is” met het resultaat dat ze uiteindelijk een hond in huid hebben die totaal niet voldoet aan de verwachtingen.
Een hond is gezellig
Klopt! Maar een hond is geen knuffelbeest dat vanzelf in je leven past. Hij is niet alleen gezellig op de momenten dat jij dat wilt, hij is er ook op de momenten dat je er eigenlijk geen zin in hebt. Hij is er als je weg wilt, al is het voor een dag. Hij is er als aan het werk moet.
“Ik wil meer bewegen”
Mooi! Maar dan bedoel ik wel échte wandelingen, niet twee keer per dag een rondje van vijf minuten. En niet alleen als het mooi weer is. Een hond kun je niet zo makkelijk afdoen als de sportschool, je neemt een hond in huis en na een tijdje heb je geen zin meer, dus ga je maar niet, ook al loopt je abonnement.
“Mijn kind wil een hond”
Dat kan! Maar laten we eerlijk zijn: jij wordt degene die hem uitlaat, traint en verzorgt. Een kind kan namelijk niet de verantwoordelijkheid van een levend wezen dragen. Een levend wezen die moet functioneren in onze volle maatschappij.
Vaak genoeg zie ik de gevolgen van die ondoordachte keuzes in mijn eigen dorp. Zoals die buurvrouw die voor haar jonge tienerzoon – ik schat een jaar of 10-12 – een Ridgeback nam. Een grote, krachtige hond. Dat is geen knuffelmaatje voor een kind (oké misschien kunnen ze best samen knuffelen, maar niet als zijn hond), dat is een hond met energie, die begeleiding nodig heeft.
Twee jaar later kwam het besef: zo’n hond heeft beweging nodig. En wat was haar oplossing?
Hem naast de scooter laten rennen! Nou, dat is dus níét de bedoeling.
Groot of klein, elke hond heeft zorg nodig
Sommige mensen denken dat een kleine hond minder werk is dan een grote. Maar ook een Chihuahua heeft beweging nodig en kan niet eindeloos op een arm of in een tas blijven zitten. En een grote hond? Die vraagt niet alleen ruimte, maar ook kracht en training. Kun jij hem houden als hij vol enthousiasme ergens naartoe sprint? Wat je ook kiest, een hond is geen accessoire.
Het is een levend wezen met behoeftes en emoties. Een hond neem je voor zijn hele leven. Een hond is niet iets wat je “even probeert.” Een hond is een commitment voor 10 tot 15 jaar. In die tijd verandert jouw leven misschien wel – nieuwe baan, verhuizing, kinderen – maar je hond blijft afhankelijk van jou.
En dat is het mooie. Want een hond geeft je zoveel terug. Hun oprechtheid, hun eerlijkheid, hun trouw… Hoe meer je erin stopt, des te meer je terugkrijgt. Alles wat je zonder hond doet, wordt ineens leuker met hond. Wandelen, thuiskomen, gewoon samen zijn. Ik weet dat als geen ander. Na dat Kynai ingeslapen was, moest ik een half jaar wachten tot Chevy kwam. En in die tijd besefte ik pas écht hoe leeg het zonder hond was. Het was verschrikkelijk. Alles wat stom. Thuiskomen van het werk was stom. Wandelen was stom. Mooi weer was stom.
De reden waarom je een hond zou moeten nemen
Een tijd geleden sprak ik met iemand aan de telefoon, iemand waarvoor ik veel bewondering heb. De manier waarop zij denkt over het samenleven met honden is iets wat mij enorm aanspreekt en interesseert. Het is een andere manier van denken.
Het kwam er op neer dat ze zei dat we eens moesten stoppen met een hond aan te schaffen vanuit de gedachte dat je een hond nodig hebt, dat jij wilt wandelen, dat jouw kind een hond wil of omdat het jou wel gezellig lijkt. In plaats daarvan zouden we een hond moeten willen omdat we er plek voor hebben, omdat we een hond een goed leven willen geven. En daarbij ontstaat direct de wil om een hond te zoeken die ook bij je past. Een ras met eigenschappen die aansluiten bij jouw mogelijkheden. En dan probeer je alles wat binnen jouw macht ligt te doen om de hond beter te leren kennen en nog beter te leren begrijpen wat wel en niet bij hem past.
Dan neem je geen Cane Corso als je in een flat op 7 hoog woont, dan neem je geen Molosser of Stafford-type terwijl je doel is om bij het hondenveldje met andere hondeneigenaren uit de buurt te socialiseren. En dan ga je niet voor een kuddebewaker terwijl je in een kindrijke woonwijk woont.
En eigenlijk, kan ik het niet meer met haar mee eens zijn.
Heb je twijfels en zou advies jou ook goed doen?
Sterker nog: het betekent dat je er goed over nadenkt, en dat is precies wat een hond verdient.
Wil je sparren over welke hond bij je past?
Of überhaupt of een hond een goede keuze is voor jou?
Dan kunnen we altijd even (gratis) online kennismaken!
Want als je het goed aanpakt, krijg je er een trouwe vriend bij.
